van Pnhom Penh word je niet vrolijk

In Pnhom Penh is het “overleven”
Wat een stad, wat een armoe. Zo’n grote armoede over het geheel van de bevolking zag ik nog niet in Azië. Natuurlijk is armoede het sleutelwoord voor alle landen die ik tot nu zag. Laos komt er overigens dichtbij. Maar hier zie je dat de mensen dagelijks bezig zijn de armoede te overleven. Natuurlijk niet iedereen, zoals de manager (eigenaar) van dit middle class budget Hotel: City Center. Hij stapt in keurig gestreken blauw overhemd en nette pantalon, met zijn laptop en aktetas uit zijn Lexus (4wheel drive suv) en ’s avonds er weer in. Het personeel ziet er ook netjes uit: receptioniste, security en porter. Zij hebben het niet slecht denk ik dan. En dat geldt wellicht hier voor 10 tot 15% van de mensen in deze stad, maar wat je verder ziet …. Ook buiten de stad in de kampongs, zo heten ze hier ook net als in Indonesië.
Als je naar het (auto)wagenpark kijkt, door 70% beheerst door luxe lexussen, en voor 20% toyota en Honda en Landcruisers -suvs en 10% door ouwe brakken. Ik meende zelfs mijn eerste deux cheveau uit 1970 te herkennen, helemaal gestript, uitgebrand, maar hij reed wel. Van het totale wagenpark is 50 % bus, vrachtwagen, halve camions. Op de luxe VIP-bussen na zouden ze geen van allen de APK halen volgens de normen op het moment dat die bij ons werden ingesteld. Zwarte roet is je deel als je daar achter rijdt. Als je naar het totale vervoer kijkt is het wagenpark slechts 25% van wat zich op de openbare weg bevindt. De rest is voor de tuftuffe tuktuks, zowel voor passagiers alsook voor transport van goederen en vee, brommers, riksja’s, fietsen, handkarren, veewagens`door buffels getrokken (heel weinig eerlijk gezegd), en verder alles wat maar kan bewegen. Als je die verhoudingen (ongeveer in mijn ogen) beschouwt dan zie je een kleine rijke toplaag (en als toerist maak ik mijn hotelmanager/eigenaar met mijn 25 dollar per nacht alleen maar rijker), een smalle middenlaag en het grootste deel moet proberen met 3 tot 5 dollar per dag rond te komen. Mijn tuktukdriver had een goede dag. Hotel, prison 21, killing fields, verdiende hij vandaag aan mij 12 dollar. De prijs is normaal 8 dollar, maar ik bleek mijn camera vergeten dus een extra rit.
Veel bedelaars op straat, kleine kinderen, 3jaar?, tot oude mannetjes, vrouwtjes, vaak victims of war (gehandicapt). Jonge meiden (moeders?), sleurend met kinderen, vaak de borst gevend, in een draagband die langs terrassen leuren en om geld, voedsel vragen. Als je “No” zegt, gebaart, kijken ze bedroefd, “acteren” ellende, drogen met de rug van hun hand een droge traan en vragen ”why not?” en Albert heeft geen goed antwoord. Even later zie je de jonge moeder met het zogende kind in de draagband (ik schatte hem nog geen jaar oud) ineens langslopen met “de zoger” enkele meters achter haar aan huppelend. Na een blokje “rondbedelen” bleek de jongen 3, 4 jaar ouder geworden (schat ik). Ja, denk ik dan: “Why not?”. Veel gehandicapten en verminkte mensen. Lijfstraffen? Gevolgen van DDT en of napalm of ander e chemische oorlogstroep? Waterhoofden, vergroeiingen, het is schrijnend om het zien en mijn hart huilt.
Phnom Penh is vies, stinkt (door de lage waterstand blijft het riool –de rivier- stilstaan en wordt niet stromend ‘ververst’) het rommelt en is zeer toeristisch. En ik schrik van het sekstoerisme. Dat waar Thailand om berucht is en er veel pogingen worden gedaan om het daar een halt toe te roepen lijkt dat soort toerisme zich naar Cambodja te verplaatsen. Het is soms afschrikwekkend wat je voor je ogen ziet gebeuren. Aidsbesmetting is binnen Azië het hoogst in Cambodja evenals de prostitutie. Een mooi en armoedig land, maar ook heel treurig. Ik werd er niet vrolijk.