wie is verbaasd?

Ik verbaas me natuurlijk allang niet meer over china en de chinezen. Maar zij zouden ook eens moeten stoppen zich over mij te verbazen. Gisteren moest ik op giegelend en uitdrukkelijk verzoek wel ongeveer 10 keer op de foto, met een Chinees, Chinese naast me. Ze staren je aan met wat ik ook doe; me opfris met mijn eigen middeltjes in de trein, mijn pillen neem, hoe ik met lepel en chopstick eet. Soms fotogrageren ze me heimelijk met hun grote telelenzen. Ze kijken hun ogen uit als ik in de wachthal een sudoku probeer op te lossen, of in de "conversatie" de boekjes point it (Dank Guido, Maartje, Lennaert), of wat en hoe in het chinees erbij pak. Ze vinden het allemaal bereinteressant.
Wie zit er nu voor of achter de tralies van deze sociale en culturele dierentuin? Zij? Of ik. Twee culturen ontmoeten elkaar, alleen ik ben hier de uitzondering dus als een aap achter de tralies staar ik vol ongeloof naar het massale publiek die met openlijke verbazing dit utzonderlijke creatuur van het menselijke ras observeert, giechelt en ach en wee roept. Zoals ik al eerder schreef: de ervaring van James Baldwin in "Harlem, USA".
Daarom spreekt de straat me zoveel meer aan dan, met alle respect en verwondering de meer dan 1000 0f 6000 jaar oude gestolde overblijfse;en van dynastieën en culturen, zoals in muren, tempels, gebouwen te zien is, maar "het is dood". Op straat leeft het huidige china en dat geloof je niet, begrijp je niet en dat lees je niet in keurig opgestelde en verklarende "museum"-teksten die vaak het ene oor, of oog, in en het andere weer uitgaan. Dat is ook niet te onthouden. Dan zou je gek worden. En dat, prettig gek, word ik al als ik al fietsend door Chengdu laveer. Ik voelde me echt gelukkig op fietsje nr. 11 en gelukkig verbaas ik me nergens meer over.