een prinses

Mijn eerste ontmoeting, gisteravond, met een mug was dodelijk voor de laatste. Daarna, het licht was inmiddels uit moet ik meermalenm gemist hebben. Tot het gezoem zo oorverdovend werd dat ik maar hard op dat ene oor sloeg. Net als soms met woorden ging de mug het ene oor in en het andere uit... zo leek het want het gezoem was ineens aan de andere kant. Ondanks de ontbrekende airco prima geslapen tot 09.45!!!Met wat bulten her en der heerlijk uitgewakkerd beneden op het binnenplaatsje met twee kopjes black coffe, wat peuteren, pulken, krabben, geeuwen, de ogen van restanten slaap uitwrijven en ondertussen wat rondkijkend heerlijk genoten van het wakker worden, ik voelde me al gelukkig en de dag moest nog beginnen. Gedouched, geschoren, gepoetst een fietsplan uitgestippeld. De stad verkennen. Geweldig. Om 12 uur stapte ik op zo'n klein treinfietsje en laveerde zo'n 20 km door de stad. Heerlijk om gewoon ook links tegen het verkeer in te manouvreren. Zag van alles, maar natuurlijk niks (?!) om me over te verbazen Ik leer het al!! Weer schoentjes gekocht, nu goede. Tussendoor 1,5 uur door het Green Lake Park gewandeld. Zo fraai, veel mensen buiten zingend, dansend, muziekmakend, mahong spelend, schaken, kaartend, etc, etc. Zo'n rust, zo vredelievend.
En plotseling zag ik haar en hem!
Hij ontspannen achteroverleunend, zij (een pedicure) zijn nagels verzorgend. Concentratie, geduld, haast liefdevol. Ik wachtte zo'n 20 minuten, was bang dat ze mij niet wilde behandelen (hoe goed jullie me ook kennen ... de status van mijn teennagels is alleen aan Noor bekend). Ze was dan ook bijna een uur bezig, verzorgde meteen de blaar op mijn kleine teen van mijn nieuwe, inmiddels oude schoenen. Zelf genoot ze volgens mij ook van deze uitdagende klus. Al haar expertise en haar hulpmiddeltjes moest ze in stelling brengen.
Ik wilde haar met een briefje van 100 yuan (had niet kleiner)betalen en ik zag de vorige klant 5 yuan betalen. Paniek, ook bij omstanders! Lachend gebaarde ze, wees af. We begrepen elkaar voor geen millimeter. Uiteindelijk wisselde ze: 2 briefjes van 20 en 6 van 10. En ze wees af!! "Gratis?", dacht ik. Uiteindelijk kruiste ze beide wijsvingers en inmiddels weet ik dat dat 10 yuan (1 euro) betekent. Die gaf ik haar en ik gaf haar een tweede briefje van 10. Dat weigerde. Zij en omstanders druk lachend, kwebbelend, gebarend, maar uiteindelijk nam ze het lachend en stralend aan, mijn "Teennagel"-prinses uit het park "XieXie, Zaij Tsjein" Dank dank en tot ziens.
Oh wat een dag wat een land. Met 1.6 miljard van die vriendelijke en lieve chinezen kan het met onze wereld toch niet misgaan!!?. En over die wetenschap verbaas ik me inmiddels ook niet meer.