Met de bus naar Laos

Hanoi, Vietnam, 8 april 2010,
Jurgen zit in de lucht, ergens tussen Hanoi en Hong Kong. Ik mis hem nu al … vanaf het moment dat we afscheid namen. Ik denk dat ik niet alleen namens mezelf spreek, maar het waren 11 geweldige dagen. Zijn vertrek geeft wel meer ruimte aan mijn dagboek en aan mijn blog. En mijn eigen laptop, en die had ik vanaf het begin bij me moeten hebben!
Ben nu doodmoe, morgen verder.
9 april Een beetje lang uitgeslapen, op mijn dooie gemak en weer in mijn uppie. Natuurlijk de laatste 12 `dagen geen tijd gehad om wat dan ook op te schrijven, noch in dagboek of in dit blog. Vanmorgen met Sabrina (Canadese Italiaanse uit Montreal) ontbeten en 3 uur doorgebracht op een terrasje; ze reist ook alleen voor 3 maanden. Zij reist morgen naar Halong Bay en dan Sapa. Over 2 weken ongeveer wil ze in Saigon zijn (Ho Chi Min city).En daarna wil ze via Cambodja naar Thailand. Ik ook dus we wisselden onze emailadressen uit. Zou leuk zijn om haar weer te ontmoeten.
12 dagen samengevat: 29 maart eerst de plannetjes van Jurgen geregeld . Het begon meteen ’s avonds met de nachttrein naar Sapa. Drie nachten slapen in goed hotel, betekende 4 dagen cruisen, 2 dagen met een brommertje, door Sapa en verre omgeving is platteland. Geweldig. De vierde dag was achteraf iets te lang, beetje gelummeld en wachten op de nachttrein terug naar Hanoi. Voor het eerst een aanvaring gehad toen ik onze voucher in wilde leveren voor de tickets. Ik was echt link op de Vietnamezen die eerst mij een zwart ticket (een andere reisbureau) wilde leveren voor 30$. Ik vertrouwde de boel voor geen meter. Ze spraken amper Engels, Jurgen zat nog ergens in een restaurantje wat te eten. Op een gegeven moment kreeg ik 2 tickets voor een eerdere trein (20.15 ipv 21.00), in een andere wagon en ik kreeg mijn voucher niet terug, het was een beetje trekken en duwen (mij richting perron). Met wat harde woorden werden tickets en voucher weer gewisseld en ik moest meteen my friend halen. Nu met Jurgen erbij, weer gebakkelei. Enfin eindelijk een jongen erbij die Engels sprak en de situatie begreep. Die gaf me het voucher terug en met twee tickets in zijn hand vroeg hij vriendelijk ons te volgen en hij bracht ons netjes tot in de wagon en wees onze slaapplaatsen met goedkeuring van de provodnik (wagondirecteur!). Toen werden voucher en tickets alsnog en definitief gewisseld. Ik had er vrede mee en kon eindelijk echt mijn stoom afblazen. Dus mijn eerste incident na 7 weken. Met zo’n gemiddelde ga ik lekker rustig en veilig thuiskomen binnen 7 weken … toch! Niet dan??
’s Morgens om 5.30 terug in Hanoi en om 08.00 in de bus naar Halong Bay, een minibusrit van 4 uur. Mistregen, dus als het ware een miezerige waterdamp uit een grote grijze hemel en maar hopen dat het op zou klaren. Niet dus, dood- doodzonde, want wat we zagen was een groot prachtig water- berglandschap. Indrukwekkend. Door de mist echter, ontbrak ‘de horizon’, het vergezicht, het reliëf, het perspectief. Een nacht op een schitterende boot met een schitterende hut en luxe maaltijden. Kayakken en een grot bezichtigen. Daar deed ik niet aan mee want mijn darmen waren van streek op die eerste dag en met hulp van immodium pillen was dat de volgende dag gelukkig over. Ondanks alles twee geweldige dagen. Terug in Hanoi (16.30) om 18.00 in de nachtbus naar Hue. 14 uur. Toen we onze slaapplekken kregen aangewezen sloeg het angstzweet toe. “Dit houden we nog geen uur uit.”

Intermezzo: Bo Anh geeft les

Bo Anh, 7 jaar en haar zusje,
5 jaar, lagen voor me in het gangpad. Jurgen en ik lagen helemaal achterin. Zitten kon je er niet. Vanaf de rug liep elke slaapbank in een hoek van ongeveer 30 graden omhoog. Daaronder pasten dan de benen van degene die daarachter lag. Als ik gestrekt lag en mijn elleboog op mijn voorhoofd zette, raakte mijn hand het plafond. We lagen met 5 mannen naast elkaar. Rechts van mij een Vietnamees die meteen sliep en snurkte, links van mij Jurgen, links naast hem weer twee Vietnamezen (waarvan Jurgens buuman zeer goed Engels sprak, van beroep vertaler). Daarmee is de breedte van de bus, zeer luxe werd ons verteld, aangegeven vooral als je bedenkt dat je elkaar niet niet aan kon raken. Als de een naar links draaide, moest je bijna noodgedwongen wel meedraaien. De vertaler en ik hadden het voordeel dat we onze benen konden strekken omdat zich daar het gangpad bevond. Jurgen kreeg zijn benen niet gestrekt, lag dus voortdurend in een halve kronkel met opgetrokken knieën. De Vietnamezen pasten wel, voordeel als je beduidend kleiner bent. Dus voor ons zagen we: een ligbank links, een gangpad, een ligbank, een gangpad (“het mijne”) en weer een ligbank. En dat in twee verdiepingen. Pal boven ons lagen 4 halfdronken Engelsen en een Vietnamees. Omdat ik claustrofobische aanvallen wilde voorkomen wilde ik rechtop zitten en dat lukte als ik helemaal met mijn kont op het voeteneind van mijn bank ging zitten. Mijn kont zat min of meer ingeklemd tussen de spijlen van de slaapbanken, waarmee de breedte van het gangpad is aangegeven. (het is maar goed dat ik wat afgevallen ben, dacht ik nog). Mijn hoofd kon min of meer voorover gebogen en rechtopzittend net voor het voeteneind van mijn bovenbuurman uitsteken. Dat had wel twee nadelen: 1. als de bus hobbelde over kuilen stootte ik mijn kop en dat gebeurde natuurlijk met grote regelmaat als je de wegen in Vietnam eenmaal hebt gezien en 2: ik kreeg de nodige ‘schoppen’ van mijn Engelse bovenbuurman tegen mijn hoofd. Links van mijn knie lag op enkele centimeters het hoofd van een Vietnamese jonge vrouw die half onder haar dekentje, ik zweette me kapot, voortdurend lag te smssen, te bellen of god weet wat ze allemaal niet deed met haar mobieltje. Bijna tegen mijn rechterknie lag het grijzige hoofd van de moeder (mij leek het eerder de oma) van Bo Anh en haar zusje. Later ging oma in het gangpad liggen en mocht Bo Anh op de slaapbank. Bo Anh lag dus aan mijn voeten, dan weer met haar hoofd, dan weer met haar voeten.
Een gedachte hield me bezig uren lang: hoe ga ik dit volhouden, wat een verschrikking, wat een ellende en ik moet nog 14 uur.
Bo Anh kon niet slapen, haar zusje wel, en was hyper actief (wij hebben daar andere woorden voor). Ze was voortdurend bezig, haar handjes bestuderend, of vliegbewegingen makend, als een vogel die in een kooi tussen de spijlen en in de beperkte ruimte vloog onder de benen van zusje of de armen van oma door. Dan weer zachtjes zingend of neuriënd de vingers van haar handen tellend. Of ze bestudeerde in detail alle voorwerpen in haar omgeving en altijd maar weer haar handjes, armpjes, beentjes bewegend. Haar voetjes tegen mijn schenen of op mijn voeten leggend. Geen moment stil. Voortdurende in haar leefwereld haar fantasietjes uiting gevend via lichaamsbewegingen. Oma aaiende, haar geborduurde tuniekje bevoelend, de beentjes strelend van haar zusje of spelend met haar lange zwarte haar. Volkomen tevreden met en in zichzelf, met een voortdurende zweem van een lief aandoenlijk lachje, een ontroerend prachtig gezichtje. Me af en toe doordringend aanstarend en voortdurend de ruimte gevend aan mijn voeten, benen, maar ook nemend. Zeker 10 minuten lag ze met haar hoofdje op de wreven van mijn voeten. Ik streelde heur haar, wat oma zag en me vriendelijk toelachte en toen vertelde dat Bo Anh 7 jaar en Lo Su 5 jaar was, en ik voelde tranen komen. Wat een mooie kindjes en een mooie lieve, zorgzame oma die af en toe met een frisdoekje de gezichtjes en hoofdjes van haar kindjes verzorgde. En daar heb ik 3, 4 uur naar gekeken. Jurgen had in het begin al een paar keer gezegd: Ja, Albert, je moet je er gewoon maar aan overgeven. Het zal wel dacht ik dan. Mijn verstand snapte wel wat hij bedoelde, maar mijn gevoel weigerde zijn advies aan alle kanten. Nee, het waren Bo Anh, haar zusje Lo Su en hun oma die me leerde wat “je overgeven” aan de situatie betekent. Drie gelukkige mensen ook op weg van Hanoi naar Hue, 14 uur.

Om 08 uur arriveerden we in Hue, leuke stad, goed hotel, rondgewondeld, tempéls, het fortress en nog een paar dingen bezocht. Eén nacht geslapen en toen weer met een sleepingbus naar Hoi An 200 km zuidelijker. Ik was doodsbang voor die bus, slechts vier uur, maar toch… Nee dit was echt een luxe bus, half vol, alle ruimte, en schoon en echt geweldig. En natuurlijk daglicht. Beiden lagen we bovenin, je kon de rugleuning in alle standen zetten. Prima zo!
In Hoi An twee dagen overnacht, prima geregeld, mooie stad, een aanrader, wel tropisch warm, boven de 30 graden, vochtig en een schaduw tot 10-20 centimeter rond je voeten. De ene dag ‘te veel’ in Sapa, kwamen we hier te kort. Prima, vriendelijk hotel: Nhi Nhi. Ook nog heerlijk gefietst. Daarna terug gevlogen (1 uur) naar Hanoi. Aankomst 15.30 Met Jurgen op airport gebleven tot 17.15, zijn inchecktijd voor de vlucht van 19.45 terug naar Amsterdam. Jurgen zette me nog op de taxi. De hele rit in de taxi niks gezegd wel heel veel geslikt, liet me weer afzetten, letterlijk en figuurlijk, maar het kon me niks schelen. Jurgen ik vond je gezelschap geweldig, wat een rijke 12 dagen!! Bedankt en ik mis je nu al. Maar inmiddels weet ik dat Noor haar vlucht naar Bangkok vervroegd heeft van 9 naar 4 mei! Fantastisch!!!
Wel werd ik zeer kwaad toen ik terug in het hotel, waar ik eerder had geslapen (Gia Bao, in het oude centrum van Hanoi:Hoam Kien) en meteen gereserveerd had voor een overnachting van 8 op 9 april, te horen kregen dat het “vol” was!!! Wel, op zijn Engels, "gvd, ik heb gereserveerd!”. Uiteindelijk, het vriendelijke meisje achter de desk bleef beheerst en behulpzaam tegen deze lompe boze Nederlander, regelde ze een hotel, enkele straten verder (Cozy Hotel). Het vervoer en een pilsje nam het hotel voor haar rekening (eiste ik ook wel enigszins). Toen alles goed geregeld was heb ik mijn verontschuldiging aangeboden, zei dat het niet persoonlijk was bedoeld maar adviseerde haar om de vriendelijk gladde jongen (nightporter) van de eerste avond een schrobering te geven. Daarna meteen naar het reisbureau, dat ook alle reizen van mij en Jurgen perfect had geregeld, om mijn reis naar Laos te regelen. 13 april vind het LAOS NEW YEAR plaats, een festival van 4 dagen. Ik wil dat beleven in Luang Prabang, maar dat kon alleen via Vientiane, de hoofdstad. Daarna gewandeld door de straten van het drukke gezellige, vieze Hoam Kien. Werd staande gehouden door een vrouw. Ze zette haar brommer stil op de standaard 10 meter voor mijn neus. Ze begon meteen aanrakerig te flemen: lady? I give you massage! Body massage. Ze raakte me overal aan. Haar rechterrarm op mijn schouder, hoofd, buik en iets lager en haar linkerhand hand op mijn rug, billen, benen. Ik was enigszins overdonderd, probeerde beleefd, vriendelijk af te weren tot ik haar hand voelde in mijn rechter broekzak (steekzak, laag op mijn dij). Ik greep haar hand vast en daarin had ze mijn portemonneetje met daarin bankpas, creditcard en rijbewijs. Een heterdaadje!! Bijtijds. Ik moest lachen en kon alleen maar uitbrengen: “You naughty girl, you are a dirty, ugly rat”, terwijl ze best mooi was. Voordat ik haar hand los liet, controleerde ik alle broekzakken, mijn belleybelt en keek of de ritsen van mijn rugzakje nog steeds dicht waren. Ze lachte en ondertussen praatte ze nog steeds over massage, full massage. Toen ik haar arm losliet was ze meteen verdwenen in de menigte.
Vandaag dus naar Vientiane, Laos. MET DE BUS!!!! 18 uur. 10 uur in een slaapbus tot aan de grens, visum, dan een overstap in een sittingbus. Vertrek over een uur! Dit wordt een eerbewijs aan Bo Anh. Ontdekken of ik echt wat van haar wijze lessen leerde. Ik denk het wel!!!I