een dag in Laos

Eerste dag in Vientiane, 12 april

Ik wil mijn aandacht eerst geven aan Lia, Vincent en Jeroen. Harrie, echtgenoot en vader is overleden, veel te jong. Lia Vincent Jeroen, ja wat zeg je dan vanaf hier???..... Het is kut en triest maar ik wens jullie welgemeend heel veel sterkte en zo gauw ik thuis ben kom ik naar jullie. Voor mijn reis wilde ik nog bij Harrie langskomen, kwam er niet van, dacht dat ik hem daarna nog wel zou zien. Verschrikkelijke spijt dat ik dat niet gedaan heb. Lieve en warme groet voor jullie!


Sinds lang niet meer in mijn dagboek geschreven. Jurgen zijn schuld, maar ik vergeef het hem graag. Bovendien was het vele reizen in al die dagen daar natuurlijk ook debet aan. Vele uren doorgebracht in bussen, treinen, vliegtuig en door het weinige slapen natuurlijk ook veel tijd aan inhaalslaap verloren. 10 april ‘s avonds aangekomen na 27 uur met de bus uit Hanoi. Met tuktuk naar een willekeurige pick: riverside hotel in het centrum.
Vientieane biedt rust na Hanoi, ruimte rustig verkeer, 90% minder brommers, geen skyscrapers, sommige gebouwen zijn 5 6 hoog de meesten hebben 2, 3 verdiepingen. Veel groen, , veel onverharde wegen dus veel stof en droog. Tropisch heet en klam. De rivier, Mekong, levensader van Laos, staat laag, maar nog altijd 2 maal zo breed als De Waal bij normale waterstand. Zo te zien aan de brede droge beddingen kan de breedte tot wel 5 keer, schat ik toenemen. Door stof en dampen, veel oude auto’s, bussen en tuktuks, en de vele vuurtjes, BBQ, maar ook veel vuilverstoken langs de weg is het toch nog erg vies. Brommerde vandaag zo’n 70 km in de brandende zon en ik wenste me een stofdoekje voor mond en ogen. Mijn neus sputtert vuil. De zon brandt. Schaduw is zeldzaam, onder bomen, terrasjes, afdaken. Je kunt ook proberen onder jezelf te schuilen, maar daar heeft mijn kale kop weinig aan. Ik leerde vroeger dat om ongeveer highnoon de zon in het zuiden staat. Hier geldt dan dat je ongeveer vier kanten uit kunt als je naar het zuiden wilt. Een sneldrogend en sterk absorberend handdoekje, een tip van, via via, een ervaren vierdaagse loper is me een steun in deze zweterig en grote (qua oppervlakte) stad. De rivier, Thailand aan de overkant, zorgt door zijn breedte nog enigszins voor verkoeling door een voortdurend waaiend briesje.
Opvallend zijn de vele, vele tempels in allerlei kleuren en maten, compleet anders dan ik tot nu zag. Meer boeddhistisch, met elkaar overlappende daken op zowel de kopse als aan de zijkanten.
Mensen zijn terughoudender; geen “hello”, “where do you come from?” of “do you want to buy from me?”, etc. De meesten spreken minder goed Engels. Vriendelijk? Jawel, maar anders. Sommigen, vooral monnikken, zie je hier heel veel, en vrouwen begroeten je met samen gevouwen handen voor hun gezicht en een lichte buiging. Zo zag ik het vaker in Mongolië, China, Vietnam, maar hier valt het op, hoort het er meer bij.
De taal is compleet anders, vooral geschreven (doet me enigszins denken aan Mongools, Hebreeuws, Arabisch, waarmee ik nu natuurlijk Mongolen, Joden en Arabieren en natuurlijk de Laotianen beledig. De klanken? Ik hoor verschillen, maar ze duiden???; dat laat ik over aan de logopedisten (Ine, Marianne, Mirjam, Barbara)
Wat me na één dag wel storend opvalt, Lobke (her)kent het worldwide, is `de ‘relatie“-industrie. Je zag het ook wel in Vietnam, niet in China. Veel toeristen (blanken oudere mannen dus) in “gezelschap” van een jonge, vaak mooi en moderner geklede vrouw/meisje. Voor me, en achter me zit zo’n stel. Overigens ook 2 keer een oudere blanke vrouw met een jonge Lao-jongen gezien, zij flemend en alles betalend.
Nou weet ik van mezelf dat ik er zijn mag, de meesten van jullie weten dat. Afgetraind, gespierd, niks af-, uit- of ingezakt. Mijn gevoelsleeftijd is 20, zeker de laatste twee maanden. Mijn libido is nog steeds springlevend, ook al pis ik op nog geen halve meter een grassprietje meer plat. Kortom: nog steeds een jonge god (in het diepst van mijn gedachten althans), die je amper 45 jaar zou geven. En natuurlijk weten jullie ook dat ik amper gevoelig ben voor blond (vooral), aantrekkelijk en goed gevormd. Het gaat immers om de ziel: het innerlijk!! ………… Maar….
Password: riverside hotel 5 x8 5 x 9.
Wat je hier ziet!!!???? Het tart elke moraal en fatsoensnorm (in ieder geval het mijne). Natuurlijk klink ik nu als een pastoor en dat is om verschillende redenen natuurlijk heel bedenkelijk (terecht!), vooral in de wetenschap dat die celibatairen kerkelijken zelf nogal los in hun morele praktijk zijn, zoals het Vaticaan wel weet maar het ontkent en nooit toegeeft. Het ergste sacrament van die kerkelijken is dan ook De Biecht vind ik. Je bekent schuld, doet een paar Weesgegroetjes en Onze Vaders, desnoods een hele Rozenkrans (of nog meer als je het heel bont hebt gemaakt) en het is over!! Nee, erger nog!! Je verdient er meteen een paar aflaten mee om eerder van het vagevuur naar de hemel te mogen verhuizen!!! Leve de zonde en leve De Biecht!!! Excuses aan allen die zich nu in hun religie beledigd voelen, maar zo is mijn denk- leefwereld als oud katholiek tot mijn 22ste jaar. Daarna was ik, van god los, zelf ook niet altijd een lieverdje, “luste er ook pap van”, maar altijd toch in de volle of ingebeelde of vermeende overtuiging dat er toch ergens sprake van liefde of genegenheid was, of moest zijn, wederzijds. Maar wat ik hier zie maakt me toch een beetje “sick”. Vanmorgen, bij de hoteldesk, wilde ik zo’n “dikbuikige, oude vieze, lelijke man” (mijn leeftijd!) , vergezeld van een mooie jonge vrouw (25, 30 jaar?) die het woord deed (hij vertaalde in het Engels voor haar dat hij een double room wilde voor 2 nachten) aanspreken. Wat zeg je dan? Waar bemoei je je mee? Iedereen (hij zij) heeft toch recht op “geluk”?! Niet dan? Ja toch! Gelukkig kon ik mijn mond houden.

Tot slot nog even de busreis van Hanoi naar Vientiane. 10 uur sleepingbus en 8 uur sitting bus zeiden ze. Pick up at 5 pm. Voor 30 US$. Visum aan de grens voor 35 US$. 900 km. Met de lessen van Bo Anh … een makkie!! Het werden 27 uur!!! 6 uur in een echt luxe comfortasbele slaapbus! Drop in Ta Hinh, 200 km van de grens, die ’s nachts dicht is. Van 2.00 am tot 7.30 am in het donker op de overstap gewacht. Dan in een overvolle, bus, Vietnamezen en bagage in op het dak van de bus (vloertegels, pannnen, huisraad, voedsel, kippen). Wij, Billy uit Manchester, Kaita en Emma uit Norköping (Zweden) en 2 Japanse studenten en ik, achter in de bus een plekkie zoekend, half zittend, liggend, hangend, knikkebollend. Ergernis, waanzin sloegen opnieuw toe!! Maar na enkele uren verlieten ze me: ik gaf me over en genoot!!! Dank Bo Anh, Lo Sun en Oma en ook de Zweedse meiden!!! Het werd feest met de Vietnamezen, roken, lachen, zingen, foto’s makend, wederzijdse verbazing, paspoorten uitwisselen, sigaretten en drank uitwisselen (aan hun waterpijp deed ik niet mee!) Eén grote internationale familie, soms ook tegen elkaar aanliggend slapen. De Vietnamezen begrepen elkaar, hadden de grootste lol en wij begrepen elkaar, maar tussen hen en wij een grote wereld vol misverstanden en onbegrip: charming, spiritueel zo zei nEmma! Billy werkte niet mee (gaf zich niet over) en hij werkte op mijn zenuwen met zijn geklaag en agressiviteit (soms begrijpelijk omdat de grenswacht één 20-dollarbiljet weigerde omdat er een klein scheurtje in zat!). Billy furieus. De video/radio knalde onvoorstelbaar hard door de loudspeakers, Billy trok gewoon de bekabeling uit de luidsprekers, Vietnamezen lachen. De Zweedse meiden, Billy was gevoelig voor hen, hielden hem nog enigszins in toom. Gelukkig maar. Uiteindelijk om 20.30 aankomst in Vientieane. Om 21.45 onder de douche in hotel riverside. Vanmorgen verkast naar Mixay questhouse, schuin tegenover, voor de helft minder, meer comfort, alleen geen internet.