laatste dag

Luang prabang, 15 april

Een samenvatting van wat ik gisteren, in Vientiane, eigenlijk Vieng Chang, ,maar ja die Fransen hé …, in mijn dagboek schreef.
Heerlijk terrasje gevonden. Zit hier al voor de vierde keer in drie dagen. Relatief druk kruispunt, pleintje, fonteintje. Uiteraard in de schaduw van luifels en vette cipressen. Belangrijk zijn de blowers; groot in diameter en in aantal. Sommigen verstuiven een koude frisse ‘steam’. Daar droog je van op! Relaxed en er is voortdurend wat te zien. Ook veel toeristen.
Net als `de grote verscheidenheid in tempels' in Laos (kleur, maten, eenvoud, complexiteit en ook de verschillende varianten van het boeddhisme, etc.), zo is het ook met de toeristen. Ik bedoel natuurlijk (“de blanken”). Het grote verschil met de tempels is echter dat de laatste altijd nog iets moois, schoons, sereens en fascinerends in zich hebben. Helaas kun je dat van veel toeristen niet zeggen. Neem nou de twee dikke, oude Duitsers aan de bar een paar meter verder op. Uiteraard bier drinkend. Het is 10,30 uur. Nou ja laat maar.
Als toerist kun je je hier niet verschuilen. Op het terras zitten er 12 van de 16. En over de “relatie’-toerist wil ik het niet meer hebben, maar daarnaast lopen er veel rond waarvoor je je bijna plaatsvervangend schaamt zelf toerist, bank te zijn. Het ergste vind ik denk ik nog de onbeschaamde kleding van vele jonge meiden. Zelfs afgemeten naar Scheveningse strandnormen op een warme zomerdag, zou je, wat je soms hier ziet, veel kledij ronduit zeer pikant vinden. In China, Vietnam en Laos zag ik zo nog nooit een locale vrouw gekleed gaan. Ik zal wel weer ouderwets zijn, maar het enige wat ik niet hoop, is dat het die blanke meiden zijn die thuis in hun eigen samenleving om het hardst roepen dat al die buitenlanders zich maar eens, vooral in hun kleding, aan onze cultuur moeten aanpassen. Erger nog is als die schaars geklede meiden zich aan Lao-cultuur proberen aan te passen.
Voor een goed begrip. Sinds gisteren is het Lao Nieuwjaar: “Sa bai dee pii mai” en duurt 4 dagen. Sommige vrouwen dragen een dun doorzichtige tuniek over hun gewaad, twee Engelse meiden droegen het over BH en tanga. Je ziet veel bloemenkransjes, prachtig gevlochten om de nekken van Lao mannen en vrouwen. Veel toeristen passen zich aan. Ook Lao-orginal: kleursmeersels, vooral een witte soort talkpoeder, kalk, op, in haar, gezicht en ledematen. Blanken passen zich aan. Een andere Lao-traditie: anderen en jezelf “besprenkelen” met water, bloemetjes en kleurtjes. Iedereen is de klos, passanten, buren, toeschouwers, ongevraagd: “Happy New Year”. Dit is “zuiverend” voor de toekomst in het nieuwe jaar. Dat besprenkelen gebeurt met emmers, teiltjes, (steel)pannetjes, kommetjes, bekers, kortom alles waar wat volume in kan. Maar ook tuinslangen, waterzakjes, een soort Molotovcocktail, en vooral waterpistooltjes, ik bedoel Rambo-achtige guns, compleet met watervoorraad in tanks op de rug.
Gisteren was het dan ook spitsroeden rijden voor me op de brommer. Ik had de traditie al wel opgemerkt, had het dus kunnen weten, maar kreeg desondanks de volle laag bij 50 km/p uur.. Ik schrok geweldig, was in een fractie zeiknat, tot op het kruis van wel 5 teiltjes (a 8 liter per teiltje?). Daarna voorkwam ik dergelijke spitsroeden door tijdig af te remmen, dreigend en bezwerend te kijken en te gebaren onder het uitroepen van de oorlogskreet: “Don’t you dare”. Twee keer werkte dat niet helemaal maar ik hield het redelijk droog. Ja Lobke ik wil me ook niet aan alles overgeven!!
In de traditie van het besprenkelen en besprenkeld worden, passen veel toeristen zich moeiteloos aan!! Twee Rotterdamse, idiote grieten (in hotpants –te grote tanga’s- in toepasselijke camouflagekleuren en grote uitstulpende tieten in te kleine bh's) lieten zich, ruggen tegen elkaar, een knietje omhoog, geweertjes in de lucht gericht, als een soort Rambo-couple fotograferen, alvorens ze op ‘oorlogspad’ gingen. Ik zag ze later, zelf drijfnat en maar water schietend op iedereen die in hun vizier liep. Ja het is maar wat je aangepast gedrag noemt. Opmerkelijk genoeg zijn het vaak Nederlandse en Engelse meiden die zich zo makkelijk “aanpassen”.
Inmiddels zitten op het terras zeker 5 stelletjes, groepjes drijfnat te zijn, grote plassen onder hen op de vloer, voor een kort ‘staakt het vuren’, want er moet tenslotte ook nog gegeten en gedronken worden. Een zo’n drijfnat stel is zo’n ‘relatie’-stel. Hij blank, oud, grijs en gerimpeld. Zij, Aziatisch, jong en mooi. Hij heeft zijn “gun” te ruste gelegd op het buurstoeltje: leeg en voorlopig uitgeblust. Hij (de homo ludens!!) ziet er zowaar nog gelukkig uit ook. Nou nee, niet gelukkig, hij vermijdt elk oogcontact met mij (wat betekent dat?), maar goed, ik denk dat hij tevreden is op dit moment.
In ‘meedansen’ passen de toeristen zich ook makkelijk aan. Niet in Lao-stijl (op heftige ritmische muziek –bassen en drums-, zeer hard) licht en fragiel (wat een tegenstelling) bewegend door voortdurend, sur place, door de knieën te zakken. De blanke meiden en boys doen het in hun stijl: street beat, hard disco rock, uitdagend en wulps geil (vinden zij zelf denk ik) … obsceen en disgrace.
Gelukkig zijn er nog vele andere, ‘normale’ toeristen. Een meerderheid en een sprankje hoop voor de mensheid.
Ps. Ik zit nu op de airport, sigaretje, biertje de wachttijd te verschrijven. Plots komt een vriendelijke oudere laovrouw naar me toe. Ze vraagt me, door gezicht, gebaren en taal die ik niet versta, of ze me mag besprenkelen. “Ja natuurlijk!!” zeg ik en met een bosje laurierachtige blaadjes, waarin gele bloempjes zijn verknoopt, besprenkelt ze met liefde en met een tien- twintigtal druppels (nu in letterlijke zin) mijn hoofd, nek en rug: “Happy New Year”. In een opwelling vouwde ik mijn handen voor mijn mond, vingertoppen onder de neus en boog: “Korb jai” (Dank u wel). Een zegen overspoelt me! De druppels schieten rechtstreeks en dwars door mijn hoofd naar mijn oogkassen. De scene zelf duurde nog geen 20 seconden, maar de oogkassen drupten plots in veelvoud (in tijd en druppels) nog lang na. Een echte zuivering en een moment van immens geluk.
Dat was de samenvatting van gisteren. Nu vandaag.
Ik was zo blij dat ik in deze feestdagen nog een kamer had gevonden, gratis pick up van het vliegveld, in Luang Prabang, gemanaged door Chris Mulder uit NL. Comfort in de geweldigste stad van Laos. De oorspronkelijke hoofdstad en “see Luang Prabang before you die”. Het is een ramp hier. Het Hotel: Villa Deux Riviere (Mekong en Nahm Khan) kostte 90 US$ (plus tax, transport(toch!!), 2 biertjes, een koffie, geen ontbijt, geen internet wat beloofd was), uiteindelijk 114 US$. Hoewel luxe, ik was enige bezoeker!! 16 min één -ik- lege hotelkamers, geen succes!! Dat snapte ik verrekte goed, maar Chris Mulder niet. Hij wilde me ook nog extra “chargen” omdat ik voor 3 nachten had gebooked. De lul!! Na enig gesoebat zag hij daar toch maar van af! De goeierd!! Meteen vandaag op zoek naar een nieuw onderkomen (Chris schatte mijn kansen op nul!); vond ik diverse mogelijkheden. Goedkoopste: 40 $. Oké! Geld trekken uit de ATM (geldautomaat)!! 114 dollar voor Chris, 2 maal 40 voor nieuw questhouse en 186 $ voor vlucht naar Siem Reap (Cambodja) op de 17de april, eerste mogelijkheid, want ik wil hier zo snel mogelijk weg!. Alle ATM’s dicht in verband met feesten. Het spitsroeden (lopend nu) was duizend keer erger dan op de brommer, kon me niet overgeven. Kutdag. Uiteindelijk 2 miljoen Kip gekocht via creditcard (veel te duur dus!!) Me gedeisd houdend van de straat (enige manier als je droog wilt blijven), ondergedoken in verschillende restaurants, hotels: boring, waiting, doing nothing, hanging around, tot rond 16.00 uur mijn nieuwe kamer (om 11.00 gebooked) gecleaned zou zijn. Tegen het donker (je kunt weer droog over straat), naar de kamer, lekker douchen, opfrissen en dan eten. Goed vooruitzicht na een ellendige dag. Wat blijkt? Er was tot vanavond tien uur geen water!!!! En dan dat onderdanige: Ï’m so sorry sir” (geen wonder: dat lag in honderdduizenden liters te verdampen op straat, de sufferds!!). En twee keer een half uur geen stroom. Vloekend op mijn bed met mijn mijnwerkerslampje op mijn kop, vies en bezweet, geen kant uitkunnend telde ik mijn weinige zegeningen dit keer, deze dag. Ik ga morgen opspelen of zou de boosheid gezakt zijn.? PS. Ik schreef bovenstaande vanavond op mijn laptop in restaurant. Wou het daarna kopiëren op mijn blog. En passant gegeten. Kom om 21.30 uur terug bij guesthouse. Donker en op slot!! Na veel herrie en bombarie wordt er opengedaan. Lantaarntje. Ik krijg een kaarsje!! Er is nog steeds geen stroom (dus geen airco, licht, geen internet en geen warm water) er is überhaupt geen water. Knap af. Bel Noor (“need you”). Licht gaat net aan (het is 23.30), airco werkt weer en er is weer water. Mijn eerste gevecht met een kakkerlak gewonnen, moeizamer dan toen die eerste keer met een mug ... 5 keer stampvoeten bleek voldoende. De kakkerlak kreeg alle agressie van deze dag over zich heen en zal het niet begrepen hebben. Ik hoop voor de manager dat ie morgen wel het een en ander begrijpt. Al moet ik 100 keer stampvoeten!!! Maar ik wil minstens 40 US dollar terug!!!
Ik denk dat Luang Prabang lijkt op Nijmegen als Nijmegen zichzelf niet is. Namelijk tijdens de Vierdaagse feesten. De stad lijkt me geweldig mooi, culturele, architectonische, spirituele hoogtepunt van Laos. De omgeving lijkt me prachtig (zie ik morgen op een brommer,is het plan). Maar ik maakte de verkeerde keuze: Nijmegen moet je tijdens de Vierdaagse ook mijden!