Siem Reap

Siem Reap, Cambodja, 17 april

Wat een verademing. Na de orgastische, waterige feesten in Luang Prabang.
Na de hulplijn met Noor vond mijn energie mildere wegen. Ik wilde die niet verprutsen aan ergernis en boosheid. Laat maar gebeuren, maar 40 $ voor een schandalig vies hok, waar het licht, het water en eigenlijk niets het deed, behalve een paar kakkerlakken. Geef je maar over!!! Het kostte moeite dat wel. Nam vanmorgen vriendelijk en met opgeheven hoofd het pand. Mijn tuktuk stond klaar om naar het vliegveldje te brengen. Op Luang vliegen ook maar lawaaierige 2-proppelerjets.
Ik denk dat ik Luang Prabang te kort doe, natuurlijk was mijn geest van streek, maar zonder die feesten en die verschrikkelijk aangepaste toeristen, heeft de stad zelf veel moois en aantrekkelijks, tussen twee rivieren en dan heb je als stad sowieso allure. Maar het zijn de mensen die een stad doen leven. Niet alleen veel toeristen dronken (BeerLao), maar ook opvallend veel (jongere laotianen, vooral jongens). Echt Nijmegen op de afsluitende vrijdagavond, maar dan kwadratisch erger.
De goden speelden het spelletje mee en besloten Het Nieuwjaarsfeest wel heel gepast af te sluiten met donder en bliksem en een tropisch noodweer. Nu waren het honderden miljoenen liters water om te ‘besprenkelen’. Niet uit emmers of pannetjes of tuinslangen, maar nu in natura. Zelden zo’’n regengordijn gezien. Bijna een uur lang vanaf 04.00pm. Vreemd genoeg is het kennelijk niet de bedoeling dat de natuur je besprenkelt, de straten waren leeg en verlaten, half in het donker. Toen de stortregens stopten, kwamen de pickups, geladen met tonnen water en feestende mensen de straat weer op om het “echte”besprenkelen weer te hervatten. Zo vreemd. De stroom viel al gauw uit in het hele stadje; ’s avonds om 10.00 weer aan. Albert weer met een kaarsje en zijn mijnwerkerslampje in zijn hokkie, voor het eerst patiencespelletje gedan op de laptop (goede batterij zit er in!).
Hoe dan ook nu in Siem Reap , wat eigenlijk betekent ´de siamezen zijn overwonnen’. In een guesthouse, waar Golden Tulip in NL niet aan kan tippen. Voor 20 Euri per nacht. Alleen geen ontbijt (had het hok wel!: 2 gebakken eieren met droogbrood en slootnescafé); maar goed ben de hemel te rijk. Vandaag het oude centrum bezocht, geweldig leuk met een prachtige nieuwe (“Old Market”).Ook hier veel toeristen, maar gewone.
De mensen lijken me aardiger, hoewel ze zeer proactief zijn om te verkopen, je rond te leiden. Je te vervoeren, maar twee, drie keer nee is nee en ze laten je met rust.
Een paar dingen vallen meteen op:
1. Ik zie veel “verminkten”. Geamputeerde ledematen. Met dank aan Pol Pot, de Khmer Rouge???!!
2. Alles gaat in US dollars, zelfs een sateetje op de markt en kaartspelers. In Riel betalen kost geld en als je 2,5 dollar voor een pilsje betaalt met een briefje van 5 dan krijg je 2 dollarbiljetten en 2000 Riel terug. Als je omgekeerd voor dat pilsje 2 dollarbiljetten en 2000 Riel geeft, accepteren ze het niet. ATM’s spugen alleen dollars uit.
3. Veel Franse toeristen een veelvoud van Laos en daar barstte het er ook van. De Franse invloeden zie je volop, in gebouwen, namen, teksten, menukaarten. Ook in Laos viel me dat al op.
4. De tuktuks zijn hier geweldig! Brommertje met op de buddyseat een beugel gemonteerd met een staande as waarin een tweewielig ‘opleggertje’ , een soort overdekt karosje wordt gehangen. Nog nooit gezien.
Enfin ik blijf hier enkele dagen en ga er veel op uit; ik moet helaas nog wel erg veel doen en zien voor 5 mei!! Noor arriveert dan in Bangkok, als het daar tenminste veilig genoeg is; er schijnt gedoe te zijn. We zoeken uit of Singapore, Kuala Lumpur, of Ho Chi Minh misschien beter is, maar waar vandaan??? In Europa schijnt ook een probleem te zijn, geen mobiliteit door de lucht!

20 april inmiddels; het is hier fraai en vriendelijk en ook comfortabel. De hitte is om te snikken. Eergisteren fietsje gehuurd om het stadje te ontdekken. Dat was afzien. Gisteren wilde ik een brommertje huren (wat nergens te krijgen is, ja wel met driver, maar ik wilde in eigen vrijheid naar het Angkor Wat archeologisch park, (zo’n 5 km square), 15 km buiten de stad. Uiteindelijk toch een tuktuk met driver gehuurd. Die bracht me overal naar toe en wachtte me steeds weer op. De tour duurde 5 uur, indrukwekkend hoor; 12 honderd jaar Khmer cultuur in tempels, beelden. Het was 32 USdollar waard: 20 admission en 12 voor de tuktuk, maar wel veel gelopen in het zeer uitgestrekte complex en natuurlijk op het heetst van de dag.
Vandaag wilde ik met het fietsje naar Tonle Sap: the world’s greatest flood barrier. Een ecologisch wonder. Ook 15 km. Ik zag er wel tegenop, zo heet! Maar nadat het me door verschillende reisagencies was afgeraden (lage waterstand, niets te doen, barre tocht, en nog wat redenen), liet ik me overhalen dat plan in te slikken. Fietste toch nog anderhalf uur (gekkewerk) en nu weer in het comfortabele vaarwater van een koele hotelkamer. Af en toe op het balkon een half sigaretje roken, voor een hele is het te heet. In de siberië-trtein rookte je af en toe ook een half sigaretje op het balkon tussen twee wagons, maar dat was omdat je bij een heel sigaretje doodgevroren zou zijn; Het verschil in 2 maanden: van -35 naar + 35 graden. Dat symboliseert wel de grote tegenstellingen die ik zo meemaak.
Morgen met de bus naar Pnom Penh (300 km in 5 uur in luxe bus –beloven ze). De Rode Khmer …. Wat een verschrikkelijke recente geschiedenis kent Cambodja (95% van de bevolking is Khmer). Sinds begin jaren 50 de Fransen vertrokken, King Norodom Sihanouk onafhankelijkheid nastreefde, beviel het de Amerikanen niet dat hij wel vriendschap sloot met China (van Mao Zedong). De Amerikanen steunden generaal Lon Nol die in de 70 jaren Shinaouk verdreef, waarna ze Cambodja bombardeerden om de Vietcong geen steunpunten te geven in hun infiltratie van Zuidvietnam. Sihanouk verzamelde de boeren om tegen Lon Nol te vechten en een Maoïstische agrarische revolutie van de grond te krijgen en hun militaire leider heette Pol Pot en het ‘boerenleger’ leger kreeg de bijnaam: De Rode Khmer. Vanaf 1975 tot 1992 zijn miljoenen Cambodjanen door de Rode Khmer, gemarteld, geëxecuteerd of gewoon van de honger gestorven. Als je geen boer of visser was of enigszins intellectueel, of iets kunstzinnigs deed, was je je leven niet zeker. In Pnomh Phen schijnen de sporen van de Rode Khmer nog steeds kersvers te zijn in het straatbeeld. En dan heb ik het nog niet over de Killingfields en de school die omgebouwd werd als Prison 21 (de martelkamers)
Ik ben nieuwsgierig en net als in Vietnam, daar begon dat gevoel al, wordt mijn verontwaardiging die ik me herinner uit de grote Vietnamdemonstraties in de jaren 60 en 70 weer heel erg levendig. Johnson en Nixon hadden in die jaren hier eens een weekje moeten rondfietsen of brommeren. Ik denk dat het er hier in Indochina anders had uitgezien. Want die Amerikanen zijn natuurlijk ook verantwoordelijk voor honderdduizenden gedode Cambodjanen en Vietnamezen.