Goodbye, Goodnight Saigon

Goodbye, Goodnight, Saigon
4 mei
Saigon is de moeite waard. Ik vond het levendiger en bruisender en vooral ruimer dan hoofdstad Hanoi. Eigenlijk zit in Hanoi het officiële regeringscentrum, maar Saigon heeft de allure van wereldstad (in Azië!!- dus ook vies, smerig, vervuild en met krottenwijken, die vooral langs en op de rivier gebouwd zijn, je hebt gratis waswater en een badkamer en gratis plee met afvoer). Toch zijn er flinke delen in het centrum die zeer modern aandoen, Amerikaans, Europees. In aanbouw, met een gigantische wolkenkrabber (honderden meters) is het Nieuwe Timessquare Project. Het modernste aan kantoren, malls, appartementen, hotels en verzin het maar.
9 Miljoen inwoners en 5,5 miljoen brommers telt Saigon. Ik zou het niet geloven als ik het zelf niet gezien zou hebben. Nou jou ik had al over het verkeer in Azië, maar wat je die brommerrijders hier allemaal ziet doen … je houdt je hart vast en natuurlijk ook ongelukken gezien, kan niet uitblijven natuurlijk, maar wel twee keer met een blanke jongen erbij betrokken. Ik heb het dan ook niet aangedurfd er een te huren. Ik zal na thuiskomst wel een filmpje op YouTube zetten. Toch vond ik het brommerverkeer minder storend dan in Hanoi, is dat al gewenning?, maar het komt denk ik ook omdat het hier ruimer is, meer park, meer groen, ondanks dat er hier wel de nodige gebouwen zijn die krabben aan de wolken. Een keer letterlijk gezien! Fraai gezicht. Alle dagen was er regelmatig flinke bewolking met elke dag, eind van de middag, flinke stortbuien. Het regenseizoen begint eind april, begin mei (in Thailand mei juni lees ik net). Wat krijg je dan een troep op de straten, vooral die onverharde, bruingele, oranje kleiwegen. Dan zie je hoe oneffen alles is, door de vele kuilen en gaten in de weg en in de trottoirs. Als je niet oplet struikel je voortdurend.
Ik bleek natuurlijk weer in een wijk te zitten die het meest bruist, het Saigon hart het hardst pompt en stampt. De grootste dichtheid aan dus guesthouses en hotels, dus toeristen, dus reisbureaus, dus restaurants, dus bars, dus hoeren, dus, ja wat niet allemaal, bedelaars, gehandicapten (oh wat veel!), venters, schoenpoetsers, schuinsmarcheerders. (wat zou de juiste volgorde van die ‘dussen’ moeten zijn?). In Hanoi zag ik het een enkele keer, maar hier zie je de mensen in parken zingen, dansen, sporten en ritmisch in grote groepen bewegen op harde westerse muziek. Alleen in China zag ik dat ook. Dat maakt zo’n stad toch ook zoveel leuker. Vooral als je dan ook nog zo’n geweldige rivier, Saigon River, een zijtak van de Mekong door de stad hebt lopen. Wat een bedrijvigheid op dat water. Geweldig.
Twee tours gedaan, ontzettend toeristisch dus en daar verkeek ik me op:
1. de cu chui tunnels. Viel tegen. Onvoorstelbaar veel bussen op de Parking. Een madame Tussauds-achtig pretpark met VC ( = Vietcong) soldaten, mannen, vrouwen in een jungleachtig gebied met een tourguide. Twee uur met de bus heen en ook weer terug (60 km!, maar met die brommers kom je er nauwelijks door heen), onderweg stoppen langs handicraftwerkplaats voor gehandicapten, waar je natuurlijk honderdduizend dingen kon kopen en natuurlijk een koffieplant, waar je honderdduizend soorten koffie kon kopen en andere flauwekul. Dieptepunt was “de schietbaan”. Je kon daar, flinke bedragen, munitie kopen en met de oude oorspronkelijke en buitgemaakte Amerikaanse wapens schieten, allerlei verschillend soort tuig. Je oren knalden (bijna letterlijk) zowat uit je kop, vooral als een of andere idioot met mitrailleurs wilde schieten. De ‘targets’ waren roodblauwe met gele ster in het midden (noordvietnamese vlag) schietschijven. Honderdduizenden toeristen vonden dit toch een hoogtepunt. Alleen Marion en ik deden er niet aan mee. De ingang van de tunnels vond ik wel indrukwekkend en een hoogtepunt vond ik wel dat ik zelf door zo’n tunnel ben gekropen (toeristen in slagorde achter elkaar, ik botste in het pikkedonker tegen het stevige achterste van een Japanse), maar toch. En ook ondanks de wetenschap dat voor deze “toeristen”-tunnels, een comfortabelere toegang was gemaakt en doorgang: 20 centimeter hoger en 30 cm breder. Zo kroop ik op mijn hurken dus 3 meter onder de grond, totale breedte 80 cm breed en 120 hoog. Ik kreeg het Spaans benauwd en voelde de paniek opkomen. Bij de eerste mogelijkheid kroop ik omhoog, zo’n 15 meter verder. We zaten inmiddels op een diepte van 5 6 meter. De stoerdere toeristen gingen nog eens 15 meter verder. Zelfs een dikke oudere “stoere Crocodile-Dundee- Australiër”, dat ie er in kon??, die zowat ook al een hele mitrailleurband leegschoot. Maar als je die ervaring op je in laat werken en weet dat daar mensen in woonden, leefden, wapens maakten en vervoerden, er kinderen in zijn geboren …. Ja dan hakt die 4 minuten in die tunnel er ondanks alles wel in. Een netwerk van in totaal 250 km aan tunnels van Saigon tot onder Cambodja. Onder een Amerikaanse basis door!!! Wat een ironie. Ik schreef ergens eerder 30/40 meter …. Onjuist. Er zijn 3 niveau´s van 3, 5 en 8 meter diep.
2. De tweede tour, ook toeristisch was een dagje Mekong delta. Eerst 80 km met de bus naar My THo waar de levensgevaarlijke chauffeur vergeten was me af te zetten. Weer toeristische stops om dingen, een bijen-honingfarm, een kokosnotenplant, een snake-wine-brouwerij (Jurgen ik heb het geproefd!!!), en oude klassieke Mekong-tribes-villages te bekijken en natuurlijk vooral om daar van allerlei souvenirs (honderdduizenden) te kunnen kopen. Met een boot de Mekong op, overstappen in een roeibootje, 2 peddelaarsters, een voorop, een achterop roeiend op de hurken, en daartussen 4 toeristen door de canals. Ik kon niet weigeren, anders zou ik achterblijven. Lunchen, waar je vooral de locale Elephant-fish moest proberen, kostte natuurlijk extra, 1,5 uur op de fiets om het dorpje te verkennen (ik deed het heerlijk in mijn eentje te voet) en dan uiteindelijk terug naar Saigon, of weer 2 uur met de bus of met de Highspeedboat, kostte wel extra 14 USD. Ik deed het laatste. Geweldig, bijna 3 uur, ruim 85 km vanuit de jungle tot in hartje Saigon!!! Geweldige trip. Dat vond ik wel het klapstuk, vooral door mijn plaats naast de pilot, waardoor ik ook nog even een half uurtje op de voorplecht, ik pastte er nauwelijks op, mocht gaan liggen, zo gebaarde de pilot. Interessant vond ik die dag ook nog dat ik een tijdje met de tourguide heb gesproken, Ik zat voor in de bus achter de chauffeur en naast de guide. Hij was in 1972 geboren!! In Ben Tre, hartje Mekongdelta. Zijn vader is gevlucht voor de VC, naar Amerika en woont er nog in Houston Texas. Hij vertelde verhalen over die tijd, de oude Vietcongers vormen nu de rijken, de oude zuidvietnamezen zijn de armen. Dat vond ik wel verrassend. Aandoenlijk en geëmotioneerd. Ik vroeg of ie niet boos was, zo´n indruk kreeg ik. Nee, Why¬? The game, the war is over, we live in peace en that is most important and we are united. Zo positief, zo vriendelijk, zo aardig, zo naturel en ook zo mooi. Wat een mooie mensen zie je daar. Ja ik ben van Vietnam gaan houden en van de mensen, ondanks dat ze geld aan je willen verdienen. Maar zouden wij dat onder die omstandigheden, zij arm en moeilijk, wij walgelijk rijk en oh zo makkelijk, ook niet doen???
Wel, vanmorgen afscheid genomen van Saigon, ik voel de weemoed nu al. Overigens anders dan Billy Joel doet in zijn prachtige tekst ´Goodnight Saigon´. Zit nu in Bangkok, Thailand in het Guesthouse dat Noor vanuit thuis via internet had geregeld. Op het terras. Het is drukkend en zwoel heet. Dankzij of ondanks de heftige stortbuien? Morgenvroeg om 09.15 landt ze. Ik wacht haar op en smste haar vanmiddag dat ze me kan herkennen aan mijn smalle en bruine kop en mijn slanke figuur. Wat ik ze niet vertelde is dat ik mijn witte Tshirt aan heb met voorop in zwarte letters de tekst: ``Noor d´r Licht`´ en op mijn rug de tekst: "Noor d´r Zon". Dat kan toch niet missen!!!!! Nog 15 uur!!!!