zwijgen
Door: Albert
Blijf op de hoogte en volg Abert
13 Mei 2010 | Thailand, Bangkok
Zwijgen
Mensen zwijgen als er niets te zeggen valt, of ze zwijgen juist omdat er veel te zeggen is wat niet bespreekbaar is. Dat geldt niet voor Noor en mij, zodat we gisteren samen ontdekten dat we allebei het liefst thuis willen zijn. In ons huis, onze tuin, ons bed, de poezen en kippen en niet in het laatst onze dochter en schoonzoon en natuurlijk Menno en Stijn.
Vaak zweeg ik de laatste maanden omdat er niemand was om mee te praten, of omdat de taal niet toereikend genoeg was, terwijl er veel te zeggen, op te merken viel. Sinds Noor en ik samen zijn is alles, heel Azië verandert. Enerzijds geweldig, maar tegelijkertijd is de verbazende stilte van het alleen zijn, de verwondering, het ongeloof, de essentie verdwenen. Je kunt nu delen. En ook dat is een tegenstrijdigheid. Alleen reizen of samen vakantie vieren. Verschillende werelden. Beide heb ik meegemaakt en van beide heb ik ontzettend genoten. Soms met pijn in het hart.
Twee keer twee maanden voor elkaar samenvatten in 10 dagen is een lastige opgave. Het was een genot, maar nog steeds niet af. In zon, zee, zand, schaduw … we halen dat nooit meer in … onze waarnemingen, belevenissen, gevoelens, ervaringen, gedachten, bezinningen ….
Maar het zand in de zwembroek, de hitte, de zee, de fried rice, de noodles, geen behoefte meer aan avontuurlijke sightseeings, het is genoeg zo. Ik heb trek in een verse zoute haring! Dan maar geen wereldburger!! Overmorgen, 15 mei, zijn we thuis. Een week eerder dan gepland en het is goed zo!!!
Ook de situatie in Thailand nodigt niet uit om die week vol te maken … we krijgen alarmerende sms´jes en gmail post van de ambassade … het is goed zo en we zijn blij en gelukkig om samen naar het vertrouwde thuis te gaan.
Dit is mijn laatste reisverslag, een droom is uitgekomen. Er is veel met me gebeurd. Ik dank iedereen van harte en oprecht voor hun reacties via blog of gmail, of sms, Loes, Jurgen, Lobke, Harry, Martin, Henny, Anco, familie, vrienden, collega´s, kennissen, etc. Ik kan ze niet allemaal noemen. Bijna altijd waren die reacties een steun tijdens soms moeilijke momenten. Zelf vond ik het een steun om via mijn verslagen mijn verbazing en verbijstering en verwondering onder woorden te brengen. Maar vanaf nu zwijg ik. Nogmaals dank en we zien elkaar spoedig weer. Misschien wel zwijgend.
Mensen zwijgen als er niets te zeggen valt, of ze zwijgen juist omdat er veel te zeggen is wat niet bespreekbaar is. Dat geldt niet voor Noor en mij, zodat we gisteren samen ontdekten dat we allebei het liefst thuis willen zijn. In ons huis, onze tuin, ons bed, de poezen en kippen en niet in het laatst onze dochter en schoonzoon en natuurlijk Menno en Stijn.
Vaak zweeg ik de laatste maanden omdat er niemand was om mee te praten, of omdat de taal niet toereikend genoeg was, terwijl er veel te zeggen, op te merken viel. Sinds Noor en ik samen zijn is alles, heel Azië verandert. Enerzijds geweldig, maar tegelijkertijd is de verbazende stilte van het alleen zijn, de verwondering, het ongeloof, de essentie verdwenen. Je kunt nu delen. En ook dat is een tegenstrijdigheid. Alleen reizen of samen vakantie vieren. Verschillende werelden. Beide heb ik meegemaakt en van beide heb ik ontzettend genoten. Soms met pijn in het hart.
Twee keer twee maanden voor elkaar samenvatten in 10 dagen is een lastige opgave. Het was een genot, maar nog steeds niet af. In zon, zee, zand, schaduw … we halen dat nooit meer in … onze waarnemingen, belevenissen, gevoelens, ervaringen, gedachten, bezinningen ….
Maar het zand in de zwembroek, de hitte, de zee, de fried rice, de noodles, geen behoefte meer aan avontuurlijke sightseeings, het is genoeg zo. Ik heb trek in een verse zoute haring! Dan maar geen wereldburger!! Overmorgen, 15 mei, zijn we thuis. Een week eerder dan gepland en het is goed zo!!!
Ook de situatie in Thailand nodigt niet uit om die week vol te maken … we krijgen alarmerende sms´jes en gmail post van de ambassade … het is goed zo en we zijn blij en gelukkig om samen naar het vertrouwde thuis te gaan.
Dit is mijn laatste reisverslag, een droom is uitgekomen. Er is veel met me gebeurd. Ik dank iedereen van harte en oprecht voor hun reacties via blog of gmail, of sms, Loes, Jurgen, Lobke, Harry, Martin, Henny, Anco, familie, vrienden, collega´s, kennissen, etc. Ik kan ze niet allemaal noemen. Bijna altijd waren die reacties een steun tijdens soms moeilijke momenten. Zelf vond ik het een steun om via mijn verslagen mijn verbazing en verbijstering en verwondering onder woorden te brengen. Maar vanaf nu zwijg ik. Nogmaals dank en we zien elkaar spoedig weer. Misschien wel zwijgend.
-
13 Mei 2010 - 16:34
Diana:
Zo, en dan zit je mooie reis er op. Wat heb jij een hoop moois gezien!!!!
Welkom thuis!!!! -
13 Mei 2010 - 18:22
Loes:
Jiepie gevoel overheerst!! Overmorgen weer thuis!!
Liefs, dikke kus! -
17 Mei 2010 - 07:02
Henny:
Dag Noor, dag Albert,
Goed zo, zoals eerder afgesproken
'zorg goed voor jezelf en gezond weer thuis.'
De saaiheid van thuis is ook mooi.
Gezondheid, op de 1e mooie zoute haring met een glaasje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
