Afkicken

Weurt, 16 mei 2010.

Het is zondagmorgen. Radio 2 staat zachtjes aan: Jacques Klöters’ ‘Sandwich’.
Ik zit achter mijn thuis-laptop … wat is die allemachtig groot …
Ben al vanaf 09.30 uur (in Azië) aan het rommelen, bladerde door de kranten van gisteren, las nauwelijks, behalve enkele berichten over China en Thailand, controleerde mobiel, gmail, blog, zit soms minuten stil in het rond te kijken, gôh wat wonen we in een gigantisch grote hut … loop verschillende keren door de verschillende kamers, alles staat er nog maar wel veel opgeruimder, even door de tuin …wat een lap.
Bekijk enkele fotomappen van één, twee, drie maanden terug, draai een paar filmpjes af. Zit weer, staar, heb het koud ondanks dat de thermostaat op 20° C staat, heb dikke sokken aan, dikke trui, at een boterham met chocoladehagel en dronk drie heerlijke koppen koffie. Alles in huis werkt perfect, water, stroom, gas, alle apparaten. Ik zit me aanhoudend te verbazen. Het ziet er keurig aangeharkt en schoon en hygiënisch uit … behalve een stinkende en vieze rugzak die half uitgepakt pontificaal op tafel ligt … af en toe rommel ik er in. Haal er af en toe wat uit en leg het weer teug in de vakken waar het drie maanden lag … Wil het nog niet opruimen.
Verder klopt alles en het ziet er vertrouwd uit, de poezen geven kopjes maar aan hen merk je niet dat ze blij zijn me weer teug te zien, evenmin aan de kippen die rustig rondscharrelen zoals ze al jaren doen, dit in tegenstelling tot Loes en Menno en Stijn die ons gisteren opwachtten in Düsseldorf … Zo vertrouwd en eigen … maar ik voel me wee van binnen … Steeds verschijnen woorden, zinnen, teksten in mijn hoofd alsof ik nog een volgend reisverslag moet, wil schrijven … Wat een verschillen!! In 12 uur tijd in een andere wereld! Nu de mijne en hier wil ik wonen, maar … Dit is niet zomaar een jetlag!
Ben al enkele keren naar de grote Azië-kaart gelopen die aan de muur hangt, verplaats een enkele gekleurde speld die Noor er inprikte om aan te geven waar ik allemaal was … Ik staar steeds naar die spelden en plaatsen en landen en ik zie mensen, vele gezichten, situaties, ontmoetingen en gesprekken komen langs. Beelden van huizen, gebouwen, tempels, landschappen, bomen, planten, dieren, straten, markten, temperaturen en airco’s en ik kom er nauwelijks los van.
Niks geen gevoel van: alsof je niet weggeweest bent.
Het zal toch wel even wennen worden merk ik. Wennen aan mijn eigen wereld, mijn eigen cultuur … Jurgen deed al zijn best door gisteren twee lekkere haringen klaar te leggen in de koelkast en een vers fustje bier in de tender te doen.
Ik zie wel wanneer ik vandaag (?) mijn klokje 5 uur terug draai … maar mijn ervaringen, mijn ontmoetingen, mijn herinneringen, mijn verbazing, mijn verbijstering, mijn machteloosheid en boosheid … die blijven en ik zie wel wat daarmee gebeurt de komende tijd.