Een samenvatting vanuit ...

Had enkele dagen geen internet maar schreef wel. Een samenvatting.
De reis van Laos per vliegtuig van Luang Prabang naar Siem Reap (Cambodja) was prettig maar vooral bij aankomst komisch. Van de 50 passagiers waren er 7 blanken die een visum nodig hadden. In een volstrekt verlaten aankomsthal stond een halve maanvormige desk met daarachter 9 geüniformeerden beambten. De tiende, zonder uniform, reikte om te beginnen een visumaanvraagformulier uit. On board hadden we al arrival en departure formulieren moeten invullen. Na het invullen van de visumaanvrage leverden we dat in bij beambte 1. Bij de 2de een pasfoto, bij de 3de het paspoort. Bij de 4de betaalden we 20 US dollar. Beambten 5 en 6 mochten we overslaan (???). Van beambte 7 kregen we het paspoort terug dat we bij nr 8 weer moesten inleveren die het bekeek en daarna doorgaf aan de laatste man in rij. Hij zette 2 stempeltjes. Oke, paspoort terug in Belleybelt. Maar om de hoek kwam de echte paspoortcontrole, nu voorzien van visum. Totale procedure: 10 minuten per persoon voor ons zevenen: 25 minuten. Daarna was de hal weer even verlaten en stil als voor onze aankomst. In de gauwigheid zag ik nog even dat de volgende internationale arrival over 2 uur landen. Leuke baan: douanebeambte. Het was geweldig. Dat is een andere vorm van bureaucratie dan in Europa, waar een cafeetje in Sneek of Portugal gesloten moet worden omdat er geen gescheiden mannen en vrouwentoiletten zijn en dat heeft Brussel geregeld, of dat in Europa het luchtruim voor 5 dagen plat gaat omdat IJsland wat as de lucht in gooit (die IJslanders hebben zich dit jaar wel op de kaart gezet of zie ik dat verkeerd?)
Siem Reap: indrukwekkend vooral door de omgeving. Angkor Wat (archeologisch complex van 5 vierkante kilometer Khmer cultuur en architectuur van 1200 jaar oud). Zeer indrukwekkend.
Buste na 3 dagen naar Pnhom Penh, geweldige reis, mooi en vlak (was ik zeer verbaasd over) landschap; de armoede straalt van het landschap af, de huizen, dorpen, de velden, de rotzooi.
Over Security Office (niet Secret Office, zoals ik eerder schreef) en de Killing fields schreef ik al. Twee dagen stil van geweest, maar de nieuwe omgeving leid je daar van af.
Zeer erg ergerlijk vond ik het “sekstoerisme” in Pnhom Penh (had ik daar niet verwacht). Niet eens zo heimelijk, maar wel verboden. Zo zei een bordje “Three Guest’s Regulations” in mijn hotelkamer. Regel 1: “Abusing children and sex with children is strictly forbidden in our hotel and hotelrooms”. Regel 2 betrof wapens en 3 drugs. Maar je zag het buiten. Zat op een terrasje, pilsje en fish met noodles besteld. Ik zag een blanke man (al ouder) praten (onderhandelen?) met een Cambodjaan op een brommer. Achterop een jongetje van een jaar of tien (zijn zoon?). Blanke man hotel in, even later gevolgd door het jongetje. Een klein half uur later komt het jongetje weer naar buiten en stapt achter op de brommer. Even later volgt de blanke man. Ik zie hem (de vader?) geld geven. Vader en zoon (?) rijden weg. Blanke man gaat drie tafeltjes verderop zitten en bestelt bier. Ik krijg mijn bier en noodles met vis niet meer op, moet heftige neigingen bedwingen en om niet nog zieker te worden reken ik snel af en wandel langs de rivier en zit een half uur zwijgend op een bankje. Als ik verder loop zie ik een travestietenshow (ik ben kennelijk niet zo nozel) want ik zag het pas na 20 minuten. Wat ik aanzag voor een paar prachtige, mooie jonge meiden, weliswaar uitdagend en wulps gekleed, bleken jonge knullen te zijn (14 jaar?). Ik zag het ineens aan hun bewegingen: jongensachtig stoer en bravour, vooral toen ze onderling stoeiden.
Nee, Pnhom Penh is niet mijn stad, ondanks de machtige Bassac rivier die zich splitst, (zie je verderop) van de Mekong, ondanks de oude, weliswaar vervallen oudfranse koloniale huizen die je ook in St. Maarten zag. Veel Franse toeristen, cafe’s en restaurents. En het stinkt naar rioollucht door de laagstaande rivieren.
24 april naar Chau Doc (Vietnam) grensplaats gereisd. Eerst met een busje, 5 kwartier, en daarna in een sampan, plaats voor 12 tot 15 mensen, we waren met zijn negenen. 3 uur over de brede Bassacrivier, Zuidelijke arm van de Mekong. Bij de grens overstappen in een andere sampan. Een grandioze tocht. Ik nam aan dat we verder over die brede rivier gingen, maar werd totaal verrast doordat meteen na de grens een steegje, kreekje, slootje, een alley, een hutong invoer! Half droog en smal manoeuvrerend tussen zwemmende, zich wassende mensen, huisjes, bootjes, visstellingen- netten en de vele buffels die als een soort nijlpaarden, soms tot halverwege in de sloot, nog net met kop en horens en ruggengraat boven het water, gezapig en onverstoorbaar verkoeling zochten in het bruingeel van deze modderstroom. Daarna in iets breder water, een beetje gas op de motor en het laatste half uur, eenmaal op de brede Bassac vol gas naar Chau Doc. 3 fantstische kijkuren. Een spannender film kun je niet bedenken. Aanmeren in de waterplanten, tussen 2 palen een smal loopplankje op, tussen de smalle huisjes van een “floating village”, uitkomend op de vieste markt die ik tot nu toe zag naar het nieuwe onderkomen.
Gisteren in Can Tho aangekomen en vanmorgen de boottocht nog eens dunnetjes overgedaan via een klein bootje met eigen pilot (vrouw). Nu 5 uur, floating, market, floating villages en de smalle kreekjes door de jungle heb ik de Mekongdelta geproefd, geroeken, gezien, gevoeld en beleefd. Een onvergetelijke ervaring. Wat een arrogantie van die Amerikanen!!! Na 3 dagen in deze delta rondgevaren en gekeken te hebben moet je toch bij volle verstand beseffen dat hier geen oorlog te winnen valt. Laat generaals en presidenten eerst eens stage lopen in die gebieden die ze van plan zijn plat te bombarderen en te verbranden met napalm, voordat ze daar beslissingen in nemen.
De Mekong ontspring in Tibet en komt via Birma (Myanmar), Laos, Thailand, Laos, Cambodja uit in Vietnam. Dat pas sinds eind jaren 70 toen de Vietnamezen dit Cambodjaanse land annexeerden. Veel Khmer invloeden zie je hier. Maar ver daarvoor in het verleden was het oorspronkelijk Vietnam. De naam voor Mekong in het Vietnamees is: Song Cuu Long (de rivier van de 9 draken), door de 9 grote armen die zich van de hoofdrivier afsplitsen. De eerste grote arm, de Bassac, splitst zich al af in Pnhom Penh. De 9 grote drakenarmen, -koppen vertakken zich tot in de kleinste haarvaatjes, soms volstrekt ondoordringbaar. Dijkjes, waarop meestal ongeasfalteerde straten zijn aangelegd waaraan huizen zijn aangebouwd. De achterkant van die huizen staan op palen en kijken uit over de rivier die nu op tien, soms honderden meters weg ligt. Over enkele weken als het regenseizoen begint en de rivier wast, het riool weer begint te stromen en het water tot onmetelijke hoogte en breedte stijgt, staat het water tot aan de dijk. Dat lijkt me een fascinerend ander schouwspel wat ik helaas niet te zien krijg. Ik denk dat ik terug kom.
Ik zit nu op een terrasje langs de rivier, heerlijk droog gewaaid en schrijf in mijn dagboek. Een Vietnamees spreekt me aan, in opvallend goed Engels, dat Vietnamees accent is af en toe niet te verstaan, maar nu hoor ik een ander accent. “Hello sir, are you a reporter?” Nee dus, ik schrijf in mijn dagboek. We maken een praatje. Ik toerist. Hij toerist. Ik “from Holland”. Hij “from Atlanta, Georgia”. Een onvervalste (oh ja?) Amerikaan. Hij bezoekt zijn familie hier. Ìk schat hem 30 jaar of misschien iets ouder. De rekensom is snel gemaakt en wil hem vragen …. Maar dan valt me zijn toch blanke huid op ondanks zijn vriendelijke zeer Aziatische kop.En hij is groot en stevig. Ik sta oog in oog met de gevolgen van de Vietnam-oorlog. We praten wat en nemen vriendelijk afscheid. “Well sir, enjoy your time in Vietnam”, en ik: “Okay man, enjoy your family” en hij antwoordt glunderend: “I’ll sure do!”. Dan een grijns. Hij snapt dat ik het snap! Vragen is niet nodig.